Dit is waarom we het doen
En zo vandaag ook weer een stapje… Hij gaat echt een blokje technisch Lego in een klas in de nieuwe school meedraaien… Spannend was het de afgelopen dagen, zou hij echt gaan, zou hij durven…?
Zijn moeder stuurde gisteravond nog zo’n mooi bericht, dat ze bij het naar bed gaan nog een gesprekje hadden. Dat hij vertelde hoe ongelofelijk spannend hij het vindt. Hij noemt het zelf doodsbang. Ze praatten het nog eens door waarna ging hij slapen. Met wat buikpijn, maar zonder boosheid of de welbekende onrust.
Moeder vertelde dan dit jaar sinds jaren gewoon en gezellig Sinterklaas heeft meegevierd.
Van haar kregen wij zo’n mooi compliment; dat wij het als Steq zo goed doen, ze appte me zojuist om dat even aan te stippen en benoemde het ook als een compliment naar ons.
Ik gaf ze ook terug, zij hebben echt alle zeilen bijgezet. De ouders hebben echt hard gewerkt, voor dat kleine manneke. Hij is gegroeid. Zij zijn gegroeid.
Het zijn deze momenten, waarop mijn hart soms voelt als uit mijn lijf barstend. Dan gloei ik van geluk. Ik voel dan zo duidelijk: “dit is waarom we het doen”.
En die momenten hebben we nodig, na alle (soms bijna dagelijkse) woede, schelden en de worsteling tegen ons. Waarbij we steeds tegen onszelf zeggen: “…dit kind is kind, is puur, is verward, we lopen ernaast, zo lang als nodig, totdat het landt, het zich overgeeft aan de veiligheid die wij bieden, het ontspant en gaat spelen en ontspannen kan zijn met zichzelf. Wanneer hij weer durft aan te nemen, op een ander durft te leunen, durft te onderzoeken, ontdekken èn daarbij durft te vallen, weer opstaat en opnieuw probeert.
Ik heb deze momenten nodig. En ik ga vandaag volop genieten. Aanwezig zijn in de wetenschap dat hij bij de nieuwe school gaat ontdekken dat het ok is. Dat hij dat kan.”
