Hij is van school omdat hij alle kinderen in zijn klas pestte.
“Daar zit ik dan, in de auto met mijn zoon en een vriendinnetje dat uit school komt om te spelen. Sinds een half jaar mag ik elke dag naar twee plekken om mijn kinderen weg te brengen en op te halen. Dat is al een uitdaging op zich. En iedere keer als mijn jongste een vriendje of vriendinnetje meeneemt, hebben we hetzelfde gesprekje: waarom gaat hij naar een andere school? Deze keer vertelde het lieve meisje het zelf: ‘Ik weet het al, hij pestte iedereen in de klas.’ Bam, die kwam binnen. Ik zat achter het stuur, maar van binnen was de leeuwin wakker. Boos maar ook enorm verdrietig. Houdt het dan ook nooit op? Waarom praten ze zo lelijk over mijn zoon? Mijn reactie was een beetje fel, en als je mij kent, dan weet je dat ik dat ook kan zijn. Nee, hij is niet van school omdat hij pestte, maar van school omdat de grote mensen hem pestten.”
“Wat had ik het graag anders gezien. Mijn lieve vrolijke jongen stapte de wereld in, klaar om deze helemaal te ontdekken. Op de peuterschool had hij een juf die op dezelfde manier dacht en deed, wat een feest was dat voor hem. Ze waarschuwde ons nog: ‘Let maar goed op hem, niet iedereen zal hem goed begrijpen.’ Maar wat er in hem zit is zo origineel, creatief en puur. Hij heeft een gouden hart. En met dat gouden hartje stapte hij de basisschool binnen. Binnen een paar weken ging het al mis. Hij ontdekte de wereld, maar in dit alles voelde hij ook direct de afwijzing. Hij wilde graag buiten de lijntjes kleuren, maar dat mocht niet. En ieder jaar ging hij een stapje verder. Hij voelde zich niet gezien en niet begrepen. Wat ze wel zagen was gedrag, gedrag dat niet altijd leuk was. Hij zocht de grenzen op en geloof me, met een creatief brein kun je die heel goed vinden. In groep 2 ontdekte hij dat je de wc ook uit kunt komen terwijl de deur nog op slot zit. Het resultaat was straf, want het jongetje na hem plaste in zijn broek. Verdrietig kwam hij thuis. Natuurlijk had hij dat jongetje niet zijn broek willen laten plassen. Hij was ook trots dat hij dit ontdekt had en was blij met de uitdaging die hij zichzelf gegeven had. Steeds vaker krijgen wij gesprekjes op school. Hij gedraagt zich niet zoals dat moet. We geven keer op keer aan dat we graag verder zouden kijken dan het gedrag, waar komt het gedrag vandaan? Hoogbegaafd? Nee, dat kon het echt niet zijn, want dan zou je dat ook tot uiting moeten brengen… Slim? Ja, hoor, dat is hij wel, maar een hoogbegaafde moet het ook laten zien. Steeds weer is dat de boodschap van school. Hij laat het niet of onvoldoende zien. En toch zien wij wat anders. Het gedrag wordt steeds vervelender, maar niet alleen zijn gedrag, hij gaat er zelf aan onderdoor. We zien hem steeds meer terugtrekken, de muren trekt hij op. ‘We verliezen hem…’ gaat er door mij heen. Waar is die jongen met dat gouden hartje? Wanneer stopt dit? Wat kunnen we doen? Ik schreeuw letterlijk om hulp, op school, bij de huisarts, bij familie. Dit moet anders, dit kan niet langer. En toch blijven we hem naar school sturen. Thuis zitten is geen optie toch? Het gedrag wordt erger, hij heeft zo’n verdediging opgebouwd, hij is aan het overleven…”
“Dan zitten we ineens in een sneltrein. School geeft aan dat dit niet langer kan. Wat nu? De adviezen die we krijgen zijn alleen gericht op gedrag… Vanaf de meivakantie slaat hij ineens een klas over… We dachten dat dit zou helpen maar de veiligheid ontbrak volledig. De nieuwe klas kreeg de boodschap: ‘Normaal mag je niet klikken, maar als hij iets doet, wil ik het direct weten!’ Hoe snel denk je dat de eerste ouders aan het klagen waren bij de directie? Inderdaad, binnen een week. En waarom? Ouders hebben het idee dat er een monster bij hen in de klas zit. Het is zo erg als je kind niet begrepen wordt. De afwijzing doet zoveel. Dan kun je toch niets anders dan je muren heel hoog optrekken. Ik ben ervan overtuigd dat geen enkel kind geboren is om zwaar negatief gedrag te laten zien. En toch gaan we als volwassenen daar wel zo mee om. We wijzen het kind af. Maar wat zit er achter het gedrag? Zie mij en accepteer mij. Als volwassenen kennen we deze behoefte toch van onszelf? Waarom blijven we dit dan doen?”
“En nu? Inmiddels zien we steeds meer het gouden hartje terugkomen. Met dank aan STEQ, waar zij hoogbegaafde kinderen en hun ouders begeleiden en helpen om te gaan met frustraties. We zitten hier niet alleen, er zoveel herkenning bij de kinderen onderling maar ook als ouders. We hebben allemaal dezelfde worsteling gehad en leren van elkaar. Wat ik echt het allermooiste vind, je mag gewoon elke dag weer opnieuw beginnen. Het maakt niet uit wat je gisteren hebt gedaan. Vandaag is weer en nieuwe dag. Wat ben ik blij en dankbaar met deze houding. Zullen we gewoon elke dag met elkaar weer opnieuw beginnen?
“En ik, ik ga vandaag naar school. Om te leren hoe ik magisch mag opvoeden. Om de creativiteit, de oplossingsgerichtheid van mijn kinderen in te zetten en samen heel veel lol te maken. Zodat we mooie herinneringen kunnen maken. Maar bovenal dat we verbinding kunnen maken en elkaar werkelijk zien en erkennen. Het groot brengen van onze kids is een bumpy ride, maar ik had hen nooit willen missen. Wat leer ik veel over mijzelf maar ook de ander. Ik ben ongelofelijk dankbaar voor onze drie kinderen, stuk voor stuk pareltjes met talenten, en wat is het heerlijk als die naar voren komen.”
